Pegah talks about Gholam, a man who’s not like her father, mother, uncles, or aunts, even though he’s always present at family gatherings. Gholam films these everyday scenes with his own camera. At the time, Pegah can’t imagine what the purpose of these films might be, but she’s happy to pose before the lens of this family friend, who she’s certainly very fond of.

Pegah vertelt over Gholam, een man die niet is zoals haar vader, moeder, ooms of tantes, ook al is hij altijd aanwezig op familiebijeenkomsten. Gholam filmt deze alledaagse taferelen met zijn eigen camera. Pegah kan zich op dat moment nog niet voorstellen wat het doel van deze films zou kunnen zijn, maar ze poseert graag voor de lens van deze familievriend, op wie ze in ieder geval erg gesteld is.

내가 물었다. “그들은 왜 너를 지우지?” 그가 대답했다. “두려워서 그럴 거야.” 내가 말했다. “겁을 먹은 사람은 자신을 지우지.” 그가 대답했다. “그러면 산 사람의 얼굴은 사라지고 죽은 사람만 남아.”