As Nile Rodgers points out from the stage, the last time he played Glastonbury was four years ago, on the West Holts stage – touring with a new version of the Chic Organisation was one of his responses to being diagnosed with an particularly aggressive form of cancer. Their shtick was exceptionally slick back then: four years on, with Rodgers cancer-free and fresh from volunteering at Grenfell Tower, it’s slicker still. Rodgers has a back catalogue preposterously over-stuffed with sublime music: the latterday Chic’s skill is presenting it as a kind relentless, mind-boggling barrage, without slipping into wedding disco cheesiness. There are obviously omissions – there’s no room for Dance Dance Dance, My Forbiden Lover or Thinking of You, but it seems fairly churlish to quibble in the face of a set that steamrollers the Pyramid stage crowd: We Are Family, Le Freak, Good Times, Get Lucky, Upside Down, Let’s Dance. The crowd’s response is pretty delirious, but that seems only fitting.

Zoals Nile Rodgers opmerkt, was de laatste keer dat hij op Glastonbury speelde vier jaar geleden, op het podium van West Holts – toeren met een nieuwe versie van de Chic Organization was een van zijn reacties op de diagnose van een bijzonder agressieve vorm van kanker. . Hun shtick was toen uitzonderlijk glad: vier jaar later, nu Rodgers kankervrij is en vers van vrijwilligerswerk bij de Grenfell Tower, is het nog gelikter. Rodgers heeft een backcatalogus die belachelijk overladen is met sublieme muziek: de vaardigheid van Chic van tegenwoordig is om het te presenteren als een soort meedogenloos, verbijsterend spervuur. Er zijn duidelijk weglatingen – er is geen ruimte voor Dance Dance Dance, My Forbiden Lover of Thinking of You, maar het lijkt nogal onbeleefd om te kibbelen tegenover een set die het Pyramid-podiumpubliek op stoomwalst:We Are Family, Le Freak, Good Times, Get Lucky, Upside Down, Let’s Dance. The crowd’s response is pretty delirious, but that seems only fitting.