August 11th 2011 was one of the best days of my life: I had a trip with my father to Locarno, where I met and interviewed Raya Martin, a director I deeply respect and admire – definitely one of my heroes. My first idea was to produce the classical “auteur profile” documentary (full-coverage interview occasionally featuring archive images), but since I was having such an inspiring and exciting chat with Raya I realized that the “institutional” approach was way too cold and inappropriate: why not present a film theory essay as if it was a home movie? After all, it was me and my father on a holiday trip... Thus, in my little, amateurish instant-movie I applied Raya's “autohystoric” (autohysteric?) method as naively as possible, hoping to put forward a manifesto for a cinema lived on your own skin.

11 augustus 2011 was een van de beste dagen van mijn leven: ik had een reis met mijn vader naar Locarno, waar ik Raya Martin ontmoette en interviewde, een regisseur die ik diep respecteer en bewonder – absoluut een van mijn helden. Mijn eerste idee was om de klassieke documentaire over het ‘auteurprofiel’ te maken (volledige interview met af en toe archiefbeelden), maar omdat ik zo’n inspirerend en opwindend gesprek met Raya had, besefte ik dat de ‘institutionele’ benadering veel te kil en te koud was. ongepast: waarom zou je een filmtheorie-essay niet presenteren alsof het een homevideo is? Per slot van rekening waren ik en mijn vader op vakantie... Zo paste ik in mijn kleine, amateuristische instantfilm Raya's 'autohystorische' (autohysterische?) methode zo naïef mogelijk toe, in de hoop een manifest naar voren te brengen voor een bioscoop leefde op je eigen huid.